معرفی معماری سبک نئو کلاسیک و رئالیسم

نئو کلاسی سیسم

در اواسط سده هجدهم ، کشف دوباره هنر ومعماری یونان ، ذوق رومانتیک مآب اروپاییان را به مسیر تازه ای انداخت و موجب پیدایش سبکی شد که به نئو کلاسیک معروف است .
یوهان وینکلمان نخستین مورخ جدید هنر ، در سال 1755 کتاب « اندیشه هایی درباره تقلید از هنر یونانی » را انتشار داد و در آن قاطعانه ، هنر یونانی را کامل ترین هنر انسان و یگانه الگوی قابل تقلید دانست .
نخستین رویداد باستان شناختی عصر جدید ، کشف و آغاز حفریات در دو شهر باستانی و مدفون پومپئی و هرکولانئوم در فاصله 1730 و 1749 سراسر اروپا را به شگفتی انداخت و زوایای ناشناخته ای از تمدن های کهن روم و یونان را به جهانیان نشان داد.
در رم جووانی پیرانزی ، کتاب مشهور منظره های رم را شامل 135 گراوور که نمایانگر ویرانه های باشکوه رم بودند ، انتشار داد .
ادوارد گیبون کتاب ماندگار « زوال و سقوط امپراتوری روم » را نوشت ، که از لحاظ کلام و بیان با موضوعات بزرگ و پرشکوه مناظر پیرانزی برابری می کرد .
همه موارد فوق الذکر عواملی شدند تا دیگر بار هنر و تمدن کلاسیک یونان مورد توجه قرار گیرد و سبک نئو کلاسیک با هدف احیا ء هنر باستانی کلاسیک پا به عرصه بگذارد.

آثار معماری نئو کلاسیک

کلیسای سنت ژنه ویو( پانتئون پاریس )که توسط ژاک ژرمن سوفلو بنا گردید. 
ستون های این کلیسا که با دقت باستان شناسانه ای شبیه سازی شده اند ، نخستین جلوه یا تظاهر عظمت روم در فرانسه بود .

یکی از دو مجلس حکومت فدرال امریکا به تقلید از سنای روم ، سنا نامیده شد ؛ معماری رسمی شهر واشینگتن از سال ها پیش نئو کلاسیک بوده است و کاپیتول دولت ( ساختمان قوه مقننه ) نیز نامش را از تپه کاپیتولینوس رم گرفته است.

معماری نئو کلاسیک و گوتیک بر فعالیت های ساختمانی اوایل سده های نوزدهم مسلط بود ، ولی انواع سبک های بیگانه ، با اجزای عاریتی از شرق که به طرز خیال انگیزی با هم مخلوط شده بودند ، به ظهور رسیدند. در شهر برایتن ، جنوب انگلستان ، جان نش ، غرفه شاهی را ساخت. این ساختمان « گوتیک هندی » ترکیبی از گنبد ها ، مناره ها و تیغه های اسلامی است . (تصویر 91). در اواسط سده نوزدهم ، رنسانس و باروک بر گنجینه سبک ها افزوده شد . شکوه و عظمت این دوره در ساختمان اپرای پاریس ( تصویر 92) که نمایی فخیم و گیرا همچون یک بانوی نوکیسه آراسته به جواهرات گرانقیمت دارد ، به چشم می خورد .

رئالیسم

معمار سده نوزدهم ، تدریجاً از طرح های عاطفی و رمانتیک بر جای مانده از گذشته تاریخی خود دست می شوید و به بیان صادقانه هدف ساختمان روی می آورد . از سده هجدهم به بعد ، بناهای همگانی – کارخانه ها، انبارها ، حوضچه های کشتی سازی و..- غالباً ساده و بدون تزیینات تاریخی ، و گاه از ماده جدید و سهل الوصول چدن ساخته شده بودند. آهن ، در کنار دیگر مصالح و مواد به دست آمده در پی انقلاب صنعتی ، پیشرفت های مهندسی در ساختن بناهای بزرگتر ، محکم تر و مقاوم تر در برابر آتش را میسر گردانید . قدرت کششی آهن ، اجرای طرح های جدید ، مانند آشیانه های بزرگ قطار در ایستگاه های راه آهن و نمایشگاه ها را ممکن می ساخت.

آثار معماری

کتابخانه سنت ژنه ویو که به دست هانری لابروست در پاریس ساخته شد ، کاربست یا انطباق سبک احیا شده رومانتیک و رنسانس را در فضای داخلی بنا یی نشان می دهد که عناصر استخوان بندیش از چدن ساخته شده است .
استاندارد سازی و پیش ساخته کردن قطعات ساختمانی ، به جوزف پکستن امکان داد که ساختمان نمایشگاه لندن را به نام کریستال پالس یا کاخ بلورین بسازد. این ساختمان تماماً از آهن و شیشه ، آنهم در مدت زمان شش ماهه ساخته شده است .
نقطه اوج تلاش های معماران سده نوزدهم ، دهانه 83 متری دالان ماشین ها به طول 400 متر در نمایشگاه پاریس است . این ساختمان هیچ پایه میانی نداشت.
با استفاده از فلز در معماری بر مقاومت بناها بخصوص در مقابل آتش افزوده شد . فلز توانست سنگینی ساختمان های بلند را تحمل کند و بدین ترتیب آسمان خراش های امریکایی بوجود آمدند. دراین نوع معماری جدید لوییس سالیوان و هنری هابسن ریچاردسن توانستند آثار برجسته و مهمی خلق کنند.
از نمونه آثار می توان به اکوینبل بیلدینگ در نیویورک – انبار مارشال فیلد در شیکاگو اثر ریچاردسن که امروزه دیگر وجود ندارد ، گارانتی بیلدینگ در بوفالو و فروشگاه بزرگ کارسن پایری اسکات  اثر سالیوان اشاره کرد .