معمار سده نوزدهم ، تدریجاً از طرح های عاطفی و رمانتیک بر جای مانده از گذشته تاریخی خود دست می شوید و به بیان صادقانه هدف ساختمان روی می آورد . از سده هجدهم به بعد ، بناهای همگانی – کارخانه ها، انبارها ، حوضچه های کشتی سازی و..- غالباً ساده و بدون تزیینات تاریخی ، و گاه از ماده جدید و سهل الوصول چدن ساخته شده بودند. آهن ، در کنار دیگر مصالح و مواد به دست آمده در پی انقلاب صنعتی ، پیشرفت های مهندسی در ساختن بناهای بزرگتر ، محکم تر و مقاوم تر در برابر آتش را میسر گردانید . قدرت کششی آهن ، اجرای طرح های جدید ، مانند آشیانه های بزرگ قطار در ایستگاه های راه آهن و نمایشگاه ها را ممکن می ساخت.
آثار معماری سبک رئالیسم
کتابخانه سنت ژنه ویو که به دست هانری لابروست در پاریس ساخته شد ، کاربست یا انطباق سبک احیا شده رومانتیک و رنسانس را در فضای داخلی بنا یی نشان می دهد که عناصر استخوان بندیش از چدن ساخته شده است .
استاندارد سازی و پیش ساخته کردن قطعات ساختمانی ، به جوزف پکستن امکان داد که ساختمان نمایشگاه لندن را به نام کریستال پالس یا کاخ بلورین بسازد. این ساختمان تماماً از آهن و شیشه ، آنهم در مدت زمان شش ماهه ساخته شده است . ( تصویر ۹۳ )
نقطه اوج تلاش های معماران سده نوزدهم ، دهانه ۸۳ متری دالان ماشین ها به طول ۴۰۰ متر در نمایشگاه پاریس است . این ساختمان هیچ پایه میانی نداشت.( تصویر ۹۴)
با استفاده از فلز در معماری بر مقاومت بناها بخصوص در مقابل آتش افزوده شد . فلز توانست سنگینی ساختمان های بلند را تحمل کند و بدین ترتیب آسمان خراش های امریکایی بوجود آمدند. دراین نوع معماری جدید لوییس سالیوان و هنری هابسن ریچاردسن توانستند آثار برجسته و مهمی خلق کنند.
از نمونه آثار می توان به اکوینبل بیلدینگ در نیویورک – انبار مارشال فیلد در شیکاگو اثر ریچاردسن ( تصویر ۹۵) که امروزه دیگر وجود ندارد ، گارانتی بیلدینگ ( تصویر ۹۶) در بوفالو و فروشگاه بزرگ کارسن پایری اسکات ( تصویر ۹۷) اثر سالیوان اشاره کرد .