مطالعات اولیه پروژه
نظریه ها و شخصیت ها در سیر تکامل تفکر مرمت یا باززنده سازی بناهای تاریخی
نظریه ها و شخصیت ها در سیر تکامل تفکر مرمت یا باززنده سازی بناهای تاریخی
هر مبحثی که هدف اش بررسی ایده ها و نظریه ها، توصیه نامه ها و منشورهای مربوط به مرمت معماری باشد، باید به یک نقطه عطف اصلی که منشاء گرفته از فرهنگ اروپای مرکزی – اروپای غربی، در دهه های آخر قرن نوزدهم و نیز اوایل قرن بیستم است، توجه کند این که جبراً به این جو ویژه باز می گردیم از یک سوی به علت آن است که در مناطق فرهنگی دیگر جهان آن طور که باید و شاید درباره این مطلب سند و نوشته وجود ندارد و از سوی دیگر، امروزه قدرت دیالتیک و امکانات علمی ای که در مورد شکفتن مسائل مرمتی نزد اروپاییان ساخته و پرداخته شده، با همه شاخه و برگ های تشکیلاتی فرهنگی با نفوذش (مانند «ایکوم» و «ایکوموس» وابسته به یونسکو) عملاً فرهنگ های دیگر را تحت تأثیر قرار می دهند.
در آغاز، یادآوری این نکته لازم است که، پیوستگی¬های مسائل فنی و مسائل فلسفی هنری، در لحظه خلق یا ابداع طرح معماری، همه ویژگی¬های یک اقدام فرهنگی را به امر باززنده سازی معماری خاصه در بناهای تاریخی، می¬بخشد. و از این روی است که باززنده¬سازی معماری، در زمان ماف نمی تواند با ضابطه¬های فرهنگی- محلی مربوط به زمان¬های گذشته، که در بینشی گسترده از نو ارزیابی شده¬اند، بی¬ارتباط بماند.
مرمت معماری دراروپا، از آن زمان که این مبحث از صورت قدیمی¬اش خارج شده، امکانات ویژه¬ای را برای شناخت و ارزیابی تجربه¬های مرمتی معماری که اکنون در کشورهای مختلف و از جمله در ایران صورت می گیرند عرضه می کند.
ریشه تئوری ها یا نظریه های مرمت معماری را باید در نیمه دوم قرن هژدهم جست و جو کرد- زمانی که اولین سنگ بنای دانش و نقد معماری توأماً کار گذشته می شد و زمانی که بحث و انتقاد درباره سبک¬ها و معیارهای هنری و معماری با استفاده از تحرک اجتماعی و روابط گسترده و مدام اندیشه¬مندان، هر روز بیشتر توسعه می¬یافت. در این دوران، مقاله¬ها، تحقیقات و بررسی¬های تحلیلی¬ای که روی بناهای کلاسیک و روی سبک¬هایی که عمرشان به تازگی به سر رسیده بود (مثل باروک و روکوکو) به تدریج در یک جو فرهنگی نو قرار می گرفتند.
گرایش¬های اصلی در همین دوره پا گرفتند تمایلات رمانتیک با علاقه¬مندی¬ها و عشق-ورزیدنی¬هایی خاص به محیط طبیعی و زیبایی¬های آن از یک سوی و پی گیری مطالعات تحلیلی برای عملی کردن شناخت علمی در زمینه¬های هنری (به خصوص معماری) از سوی دیگر، به عنوان دو حد انتهایی و متقابل جمیع گشتند که منتقد و تاریخ هنر نویسی چون «وینکلمن»، به عنوان بهترین مثال، نظریه¬هایی را درباره «خودیاری» زیبایی مطلق و «مافوق تاریخ» بودن هنر ترویج دهد. «وینکلمن» و «میلیزیا» با همه تفاوت-هایی که بین خود دارند، در رأس تئوریسین¬ها و تاریخ¬نویسان معماری کلاسیک و هواداران اصالت این معماری قرار می¬گیرند و، در مقابل آنان، راهی که بعداً در انگلستان، به دنباله رمانتیسیسم و طبیعی¬گرایی نضج می¬گیرد. اینان بروز تحولات و نوآوری¬هایی را موجب می¬شوند.
نظریات وینکلمن به عنوان بهترین و مشروط کننده¬ترین نظریه¬پرداز یا منتقد معماری قرن هژدهم هیچ¬گاه به صورت مستقیم در امر مرمت معماری دخالت نداشتنده¬اند اما در زمینه-های فکری¬ای که بر پایه تحلیل و تعریف¬های وی و همردیفان¬اش پدید آمدند، با فاصله زمان محدودی، بهترین یا معروف ترین مرمت کنندگان معماری – مرمت کنندگانی که خود صاحب نواوری¬های تئوریک شدند- را تغذیه کردند.
اگر در طلب شناخت کسانی باشیم که در زندگی حرفه¬یی خود، بیشتر به کار مرمت معماری پرداخته¬اند و بیش از دیگران تئوری و تجربه ارائه داده¬اند، به نام¬هایی می¬رسیم که در فاصله زمانی کوتاه و نزدیک به ما می¬زیسته¬اند اینان در بخشی از زندگی پر فعالیت و پر بار خویش، دورانی نه چندان بلند از زندگی خود (که از اواسط قرن نوزدهم تا نخستین دهه¬های قرن بیستم میلادی امتداد یافت) را پر ثمر کردند؛ دورانی که در واقع با تدوین منشورها و قطعنامه¬هایی در کنگره¬های بین¬المللی به پایان رسید در این گستره زمانی آسان می توان به نظریه¬هایی که هر یک مکمل قبلی است، دست یافت و شاهد تجربه انتقاد راهنمایی نقد و تدوین تئوری¬ها و ابداع روش¬های جالب بود.
این دوره را چنین می توان مشخص ساخت که پیش از آغاز آن پراکندگی و جدایی تجربه¬ها از یک دیگر با کمی تعداد کارهای مرمتی ارزنده معماری توأم بود اما در ایم گستره زمانی تئوری¬ها و تجربه¬های باززنده¬سازی معماری علاوه بر متراکم شدن افکار با نضج و توسعه معماری و سپس دانش شهرسازی مدرن نیز همگام شد.
در این دوره است که باستان شناسی معماری نقد هنر و تاریخ نگاری معماری به عنوان دانش خلق فضای ساخته شده از یک دیگر تمییز داده می شوند و به تدریج، بر حسب این که کاربرد آن ها رد کدام نقطه از کدام شهر است زمینه هایی را به مطالعه و طرح و اجرای خود اختصاص می دهند. از میان کوشندگان این دوره پنج تن هستند که موقعیت بهتر و تحرک فکری بیش تری ارائه می دهند و آشنایی با آنان در رابطه با مباحث این کتاب لازم است: «اوژن ویوبه لودک» فرانسوی «جان راسکین» انگلیسی «لوکا بلترامی» ایتالیایی «کامیلوسین» اتریشی و «کامیلو بویی تو» ایتالیایی ما ضمن معرفی آنان به کسان دیگری نیز که زندگی انتقادی و تجربی شان با این مباحث ربط پیدا می کنند اشاره هایی خواهیم کرد.
فهرست
– اوژن ویوله لودوک (1879-1814 میلادی)
2- جان راسکین (1900-1819 میلادی)
3- لوکابلترامی (1933-1854 میلادی)
4- کامیلوسیت (1903 -1743 میلادی)
5- کامیلوبویی تو (1914-1836 میلادی)
اثر اول: مدرسه عالی مدیرت
الف – معرفی بنا
ب – طرح و پیرامون
ج – سازماندهی کلی طرح
د – عناصر تشکیل دهنده طرح
د-1- ساختمان ورودی
د-2- کتابخانه
د-3- فضاهای اقامتی
د-4- مدرسه
نتیجه گیری
